Στην καθημερινότητα της βιομηχανίας, η τεχνολογία μοιάζει με εργαλειοθήκη που δεν αδειάζει ποτέ: αισθητήρες, συνεργατικά ρομπότ, συστήματα συντήρησης που προβλέπουν αντί να θεραπεύουν.
Η βιομηχανία δεν στερείται ώριμων τεχνολογιών. Το αντίθετο, τις χρησιμοποιεί καθημερινά μέσα από λύσεις που έχουν χτιστεί με χρόνια εμπειρίας και αξιοπιστία. Το ερώτημα είναι πώς θα βρεθεί χώρος για εκείνες που βρίσκονται ακόμη στο ενδιάμεσο στάδιο ωρίμανσης. Εκεί χρειάζεται κάτι περισσότερο από τεχνολογία: χρειάζεται θεσμικό πλαίσιο που να επιτρέπει την πειραματική εφαρμογή, χρηματοδότηση που να μειώνει το ρίσκο και γέφυρες όπως τα βιομηχανικά διδακτορικά, που βάζουν τους ερευνητές μέσα στο ίδιο το εργοστάσιο. Χωρίς αυτά, η καινοτομία μένει στα χαρτιά. Με τα παραπάνω, όμως, μπορεί να γίνει μέρος της καθημερινότητας της παραγωγής.
Η συνάντηση αυτών των δύο κόσμων δεν είναι αυτονόητη. Από τη μία, οι βιομηχανίες επιδιώκουν την αξία της αξιοπιστίας, δεν μπορούν να παίξουν με το downtime ούτε με την ποιότητα. Από την άλλη, η έρευνα γεννά συνεχώς λύσεις που αν δεν δοκιμαστούν, δεν ωριμάζουν ποτέ. Ανάμεσα τους υπάρχει ένα ενδιάμεσο πεδίο, ένα «ενδιάμεσο στάδιο ωρίμανσης», που συχνά δεν βρίσκει χώρο να εκδηλωθεί.
Πρόσφατα, σε μια πρωτοβουλία διαλόγου μεταξύ νέων ερευνητών και βιομηχανίας, ακούστηκε ακριβώς αυτή η ανάγκη: όχι να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό, αλλά να δοθεί χώρος για να συνδεθούν οι ιδέες με την πράξη.
Γιατί η αξία δεν βρίσκεται μόνο στο έτοιμο προϊόν, αλλά και στο πώς δοκιμάζεται κάτι νέο, πώς μπαίνει στο τραπέζι της παραγωγής και πλάι στις ώριμες τεχνολογίες ανοίγει δρόμους για το αύριο. Είναι εκεί που η βιομηχανία μετατρέπεται σε εργαστήριο εφαρμοσμένης καινοτομίας: όχι θεωρία, αλλά πράξη που δοκιμάζεται και βελτιώνεται.
Η ιστορία δείχνει ότι οι μεγάλες τομές γεννιούνται σε αυτά τα ενδιάμεσα σημεία.
Στην απόφαση μιας διοίκησης να ανοίξει χώρο για ένα πείραμα. Στην τόλμη ενός ερευνητή να βγει από το εργαστήριο και να μπει σε μια γραμμή παραγωγής. Αυτή η γέφυρα δεν είναι απλώς τεχνικό έργο, είναι πολιτισμός: η κουλτούρα της βιομηχανίας που δεν βλέπει την έρευνα ως περιττή πολυτέλεια, αλλά ως συμπλήρωμα στη δική της καθημερινή μάχη με την αξιοπιστία, την ενέργεια, την παραγωγικότητα.
Η Ελλάδα έχει και προμηθευτές λύσεων, και ερευνητές, και βιομηχανίες που ξέρουν να αντέχουν. Το στοίχημα είναι να χτιστεί αυτή η γέφυρα χωρίς ανταγωνισμούς, αλλά με συνέργειες. Γιατί στο τέλος της ημέρας, κάθε γραμμή παραγωγής που συνεχίζει να λειτουργεί απρόσκοπτα, κάθε νέα τεχνολογία που βρίσκει εφαρμογή, είναι μια μικρή νίκη για όλους.
